این روز‌ها در عصری که جهان به پیشرفت‌های فناوری و دستاورد‌های علمی و بی۲ها و اف۳۵ها و بهره‌گیری‌های محیرالعقول از هوش‌مصنوعی در دوره تکنولوژی به خود می‌بالد، در گوشه‌ای از همین دنیا، نوار غزه تبدیل به گرسنه‌ترین نقطه جهان شده‌است؛ فاجعه‌ای بزرگ که یادآور تاریک‌ترین و سیاه‌ترین قحطی‌های تاریخ جهان است.
این بحران، نه محصول بلایای طبیعی، بلکه نتیجه مستقیم محاصره‌ای بی‌رحمانه و سیاستی سیستماتیک است که گرسنگی را به سلاحی برای مجازات جمعی بدل کرده‌است. تصاویر و گزارش‌های دلخراش از غزه، قلب هر انسان باوجدانی را به درد می‌آورد و سؤالی تلخ را پیش روی جهانیان قرار می‌دهد؛ چرا بشریت در برابر این فاجعه سکوت کرده‌است؟
در چند روز گذشته تصاویر و آماری از غزه در حال مخابره است که نه‌تنها در این منطقه، بلکه در سراسر جهان کم‌سابقه است. کودکانی که از گرسنگی استخوان‌هایشان بیرون زده و بی‌جان و بی‌رمق روی زمین‌اند و یک به یک از گرسنگی می‌میرند. اطفالی گریان که با ظرف‌ها و قابلمه‌هایی در صفوف توزیع غذا ساعت‌ها می‌ایستند تا هر چند روز یک‌بار، کمی غذا برای خانواده ببرند؛ و پیرمردی که در صف انتظار غذا، ناگهان از حال می‌رود و جادرجا می‌میرد. برنامه جهانی غذا هشدار داده‌است که از بهار تا پاییز ۱۴۰۴، تمامی ۲ میلیون ساکن غزه در معرض سطوح مختلف ناامنی غذایی قرار دارند.
یک مادر فلسطینی در گفتوگو با الجزیره می‌گوید: «نمی‌توانم غذا برای خوردن پیدا کنم. جنینم هیچ ماده مغذی دریافت نمی‌کند». کاربر فلسطینی دیگری در بستر x توضیح داده که چطور آرد را با خاک مخلوط می‌کنند تا نانی برای خوردن فراهم کنند. نانی که هر نفر، در طول شبانه‌روز فقط یک‌قرص از آن دریافت می‌کند. محاصره غزه توسط رژیم صهیونیستی، که از اکتبر ۲۰۲۳ شدت گرفته، دسترسی به غذا، آب، دارو و سوخت را به حداقل رسانده‌است.
گزارش‌ها حاکی از آن است که از ماه مارس ۲۰۲۵، ارسال کمک‌های بشردوستانه به‌طور کامل متوقف شده تا فشار بر حماس افزایش یابد، اما این سیاست، غیرنظامیان، به‌ویژه کودکان، بیماران و سالمندان را هدف قرار داده‌است. سازمان عفو بین‌الملل و کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل این اقدامات را «جنایت جنگی» خوانده و هشدار داده‌اند که گرسنگی به‌عنوان سلاحی علیه مردم غزه به کار گرفته شده‌است. در این میان، از اتحادیه اروپا، که خود را مدافع ارزش‌های انسانی می‌داند و اقدامی عملی انجام نداده انتظار و توقعی نیست چه اینکه او خود متهم به همدستی با سیاست‌های ضدانسانی و فاجعه‌ساز رژیم صهیونیستی است، اما انفعال حکام کشور‌های مسلمان، به‌ویژه همسایگان فلسطین پرسش‌های جدی را برانگیخته است.
چرا سازمان کنفرانس اسلامی با ۵۷ عضو، که فلسفه وجودی‌اش دفاع از حقوق مسلمانان است، نتوانسته حداقل نیاز‌های اولیه ۲ میلیون انسان را تأمین کند؟ حاکمان بی‌غیرت کشور‌های عربی که هرکدام داعیه‌ام‌القرایی جهان اسلام را دارند، چرا هیچ فریادی برنمی‌آورند؟ غیر از کمک‌ها و حمایت‌های جمهوری اسلامی ایران و کشور غیور یمن، کدام یک از حاکمان تن‌پرور که خود بر سفره‌های رنگارنگ می‌نشینند، کوچک‌ترین تلاشی برای رفع این گرسنگی و قحطی از غزه کرده‌اند؟
صدای ظرف‌ها و قاشق‌های در صف غذا در غزه، افزون بر اینکه بانگ گرسنگی و مظلومیت فلسطینی‌هاست، حالا کوس رسوایی حاکمان و سیاستمداران مسلمان و غیرمسلمان جهان نیز شده‌است!
